Kjo nuk është një odë narciste
Liqeni im është tejmase i trazuar
Për pasqyrime fytyrash të paqta;
Kjo është një odë për trupin tim
Trupi im, që mes shirave të mi fshikullues
Ka stinët e veta të diella e të ngrohta
Priret drejt dritës dimër e verë
Për të qenë i çelur e i plotë kurdoherë
Trupi im ka zërin më të bukur
Por unë ia kam harruar e s’di më t’ia dëgjoj
E përhershmja lodhje e imja m’i shurdhon ninullat
E serotoninës së tij të pashterrshme
Trupi im nuk di të notojë
Por në stuhitë e mia të herëpashershme
Është më i zhdërvjellët se vetë Michael Phelps.
Trupi im është gjithçka do doja të isha,
I fortë, i bindur dhe i duruar
Por unë atij i ngjaj më pak sesa i ngjaj vetes ndonjëherë.
