Më kujtohet kur jeta ishte e lehtë
Një pupëlule në ajrin e buzëve të një fëmije
Vallëzonte parthi e prapthi në një bulëz hareje
Me ngjyra ëndrrash që tani i kam harruar
Kërkoj t’i kap vërdallë por syri im s’i shquan dot më
Dhe pupëlulet çelin rrallë e më rrallë
Tani s’ka kohe për t’u kthyer pas
Herë pas here kam mall por jam mësuar me të
Nga të gjitha, ndarja nga vetja është më e dhimbshmja
Tani s’ka kohë as për të ndrequr gabimet e shpejtësisë në një sms
As për të luajtur me mendimet kur këto të zënë në çark e të shpëtosh prej tyre
Jeta është ciklike nga ngjizja tek jeta prej të rrituri
Nga fëmijëria dhe jeta prej të rrituri në tjetrin çast
Dhe në çastin tjetër fëmijëria përsëri
Njoh njerëz që më përngjasojnë por të nesërmen
Bëhen të tjerë
Më të tjerë se ç’jam unë prej vetes sime
Nuk thonë kot se e dimë kush kemi qenë por kurrë s’e kuptojmë se kush jemi
Apo askush s’e ka thënë kurrë këtë
Në mos jo, dikush e ka menduar patjetër
Por ka patur të tjera gjëra në mendje ditën tjetër
Unë shkruaj sepse nuk dua të harroj
