Qyteti është thuajse bosh e megjithatë
Brenda meje ka makina që rendin me shpejtësinë e një dite të hënë
Shpërthen zilja e orës së fundit dhe fëmijët derdhen turravrap drejt lirisë
Zhurmë e fortë breshërore sa nuk merret vesh asgjë
Rrëzohen e qajnë me zë të ngjirrur se shkolla të mëson gjithçka përveç dhembjes
Rrëzohen dominotë e pleqve humbës njëra pas tjetrës
Rrëzohen pallate të moçme me pamje mbretërore dhe ngrihen struktura të shndërritshme argjendi
Rrëzohen sisteme dhe ngrihen shtete të reja të begata
Njerëzit duhen respektohen dhe koha kalon e patrazuar nga teoritë konspirative
Të iluminuar nga argjendi jo nga iluminatët
Florinjtë janë të pavlerë por të vyer si bronzi dhe papiruset
Avionët kanë krahë prej vërteti, flasin gjuhën e tyre dhe gjuha e tyre është gjuha e të gjithë botës
Vera shndërrohet në ujë për të varfrit, të varfër jemi ne që pinim verën në vend të ujit
Unë kënaqem me pak, por kjo është më e pakta që mund të më kënaqë
Gëzoj një lule dele që ka mësuar të shijojë flladin
Ose më shumë akoma, gëzoj një fjalë të mirë
Të thënë pa prapamendim
Gëzoj kot së koti edhe kur s’ka asgjë për t’u gëzuar
Gëzoj se mund të gëzoj edhe kur jam pa ty
Prapë koha është disi mizore si zotat e Olimpit
Mërzitet për hiçgjë, mërzitet se kalon kështu, pa u vënë re
Ajo e ka në dorë të ma kthejë sërish botën e vjetër
Kur më dukej se pa ty kurrgjë s’kish hiç hare
Dhe në mos qoftë pa ty, do jetë pa dikë tjetër
Por unë e pres mendjehapur se si unë, si ti, ashtu edhe koha ka natyrën e saj paksa të vështirë
Unë linda mes makinave që rendnin me shpejtësi dhe të qarave të ngjirrura të fëmijëve që sapo kishin prekur kohën
Pluskoja nëpër të si lundërtarët në oqeane që s’i kanë njohur
Që nuk ua dinë furinë stuhive dhe përbindëshat se ku flenë
Të gjeta ty dhe m’u fanit një si thesar në fund të detit
Çelësi i gjithë planetit dhe fundi i Odiseve të mia
Vargjet më të bukura që një poet mund të kishte shkruar
Dhe u zhyta përtej fundit se vegimi ishte i ëmbël
Asgjë s’mund të të gënjejë sa ti e gënjen vetë veten
Atëherë rrugët qenë bosh dhe s’kishte zëra të gjallësh kurrkund
Rrugica pa krye, pa fund si labirinte
Unë në një sfond të errët pus e ndriçuar vetëm nga një dritë
Që projektonte hënën e plotë në një gjysmë- njeri
Të kërrusur si një drapër
Të fortët nuk ngrenë krye për njerëz të tillë
Ata të zgjasin dorën veçse për një swing
Unë ia kapja me dëshirën për të ikur prej kudo ku isha
Dhe kërceja pa e ditur se ky s’ishte më shumë se një vallëzim
Krahët e tij krahët e mia krahët e kohës
Jashtë dritares ndiheshin makinat së largu
Së largu dikush thërriste emrin tim por s’isha unë çfarë ai kërkonte
Dhe unë s’e kisha në krahët e mi atë që kërkoja
Lëshohesha e shpenguar në të nesërmen
Makinat shuheshin si me buton
E vetme gjendesha përsëri në ndonjë rrugicë
Pa fund
pa krye
ciklike si jeta
