Mjegullnaja e cigareve të vajzave,
e cigareve të djemve, e cigareve të të rriturve,
e cigareve të fëmijëve, cigareve të plakave dhe të pleqve,
të cigareve të lira njëqindlekëshe,
të purove të thjeshta apo aromatike,
të sapofilluara, të hedhura përtokë,
cigareve të bardha, të verdha të kafeneve,
e të tymit që ndihet kudo nëpër flokë,
të shkelura plot mavijosje prej buzëkuqit,
a të thyera qyshse pa filluar,
është reja e një pikëllimi të përtuar
që bashkon dëshpërimin e të gjithëve,
të të gjithëve të kapur së largu për duarsh,
të të tërëve puthitur së largu gishtërinjve,
që si pluhur i bardhë i Orëve magjike,
përdridhet njësoj ëndërrueshem mbi fytyrat,
për të bërë njësh dashuritë me urrejtjet,
urrejtjen me dashurinë e mesonjerëzve, të të rinjve,
të pleqve, të të vdekurve,
dashurinë tonë me të tyret.
