Kapëse rrobash te koshi plastik
Të bardhat e lara në 90 gradë
Vjen era Lenor
Nga ai me foto mali
Mesditë e vranët Janari
Dielli opak fut kokën në dhomë me mund
Ajo qesh me kapëset në dorë
Dhe peshqirin hedh’ n’sup
Tregon kujtime të largëta 33 vjet
Përshkruan portretin tim
Si t’thush një mrekulli
Ndërsa peshqirin shkund
Sterkala t’lehta uji më hedh
Bashkë me fjalë që vijnë era qumësh’ dhe kanellë
Bashkë me tregime që askush tjetër si mban mend
Ndërsa plakja n’fytyrën e saj ka zënë vend
Një kordon i padukshëm na lidh kërthizat
Ajo ujit filizat
Ju flet me gjuhën e luleve
Rrëfime me llafe të pista
